Meslektaşlarım ve ben Fed’de çalışırken bunların üzerinde düşünerek oldukça uzun bir zaman geçirdik ve sanırım teorik argümanlara artık alıştım. Her ne kadar bu alternatiflerden birisini ele almadıysak da yüzde 2 enflasyon hedefinde herhangi sihirli bir şeyin olduğuna inanmadığımı söylemeliyim. Benim enflasyon oranı hedeflerine yönelik desteğim iletişim ve şeffaflıktan kaynaklanıyor. Bütün bunları söylemekle beraber FOMC’nin en azından yakın vadede hedeflerini değiştirmesinin fizibilitesine dair bazı pratik endişeleri dile getirmek istiyorum.
Öncelikle zayıf ve güçlü yanlarıyla Fed’in hali hazırdaki fiyat istikrarı ve maksimum istihdam hedefleri, Kongre tarafından yapılan görev tanımına uyan ve dengeli hedefler. Fed’in diğer değişkenleri hedef alması belki daha iyi sonuçlar üretebilir fakat bunların arasındaki bağlar karışık olmakla birlikte alternatif hedefler bazen görev tanımından uzakta kalabilirler.
İkinci olarak alternatif hedefleri destekleyenler işe bembeyaz bir sayfayla başlamadığımızı hatırlamalılar. Uzun yıllardır Fed ve diğer merkez bankaları enflasyon hedefini yüzde 2 etrafında belirlediler ve politika yaklaşımını bu yönde açıkladılar. Hedefte bir değişiklik beklentilerin yeniden belirlenmesi ve güvenilirliğin uzun vadede yeniden sağlanması konusunda sorunlar ortaya çıkarabilir.
Son olarak para politikası hedefinin değiştirilmesini savunanların en önde gelen argümanlarından bir tanesi sıfıra yakın faiz oranlarıyla baş edebilecek şekilde yaklaşıma geçilmesi. Fakat ekonomik olarak daha proaktif ve daha dengeli mali politika karışımları daha verimli olacaktır. Mali politikaya daha yüksek güven hem daha iyi sonuçlar verir hem de açıklaması daha kolay olur.
PARA POLİTİKASI ARAÇLARI ÜZERİNE
Politika araçlarına gelince: Büyük Resesyon’un derinliği, sıfıra yakın faiz oranlarıyla beraber Fed’in daha genişlemeci politikalara gidebilmesi için yeni yeni politika araçları üretmesine neden oldu ve bunların arasında geniş çaplı varlık alımları ve faiz oranlarının ilerideki seyirlerine dair iyi bir iletişim kurulması gibi değişik araçlar da yer aldı.
Faizlerin sıfır seviyesinden tekrar yükseltildiği bir dönemde bu para politikalarının tekrar rafa kaldırılacağını düşünüyorum. Ana enstrüman yeniden federal fonlama oranı olacak ve iletişim çerçevesi daha önce açıkladığım hedef bazlı politikaya dönecek.
Burada şunu not etmek önemli: federal fonlama oranlarının yeniden ana enstrüman olması Fed’in oldukça geniş bir bilançoya sahip olmasına rağmen mümkün olacak. Her ne kadar banka rezervleri bir süre daha kriz öncesi seviyesine dönmeyecek olsa da Fed’in kısa vadeli faiz oranlarını verimli bir şekilde idare edebilmesi için elinde yeterli politika araçları bulunuyor.
FOMC, Fed’in portföyünü uzun bir süre geniş tutmayı göze aldığını daha önce açıklayarak, bankacılık sistemindeki rezervlerin kriz öncesi seviyelere dönmesini hedeflediği sinyalini vermişti. Tabii ki 14 ay önce Fed’den ayrılmamdan bu yana bankanın içerisindeki tartışmalardan haberim yok fakat bilançoyu kriz öncesinden daha büyük tutma durumu enine boyuna araştırıldı mı merak ediyorum. Aslına bakılırsa büyük merkez bankalarının çoğunluğunun geniş bir bilançosu var ve para politikalarını sorunsuz bir şekilde uygulayabiliyorlar.
Bilançoyu geniş tutmanın avantajlarından bir tanesi özel sektöre esnek olarak sunulan, güvenli, kısa vadeli varlıklar. Özel sektör tarafından bakıldığında Fed’in borçları güvenli, nakit yönetimi veya rezerv likidite olarak kullanılan gecelik varlıklardır.
Şunun altını çizmek istiyorum; şu an Fed’in bilançosu hakkında herhangi bir tavsiyede bulunmuyorum. Bu karışık bir konudur ve daha çok tartışma gerektirir. Benim bugünkü amacım tartışmalara bir katkı sağlamak ve toplumu bu tartışmaların içine daha çok çekmek.
-----------
*Fed Eski Başkanı, Brookings Enstitüsü
